Foto: Canva.com
Moord is mos ’n vreeslike ding. Dit is skurke wat moor. As hulle inbreek en gekeer word. As kompetisie uitgeskakel moet word. As jy in jou eie bed wakker word en iemand ’n pistool voor jou kop hou, jou goed vat en dan skiet.
Maar hierdie moord was anders.
Die spesifieke Sondag was ek besig om vir my katkisasieklas, wat na die oggenddiens sou plaasvind, voor te berei. Die foon het gelui en dit was tant Ellie van Lawsonlaan: “Dominee, hier het iets vreesliks by die bure gebeur. Kom asseblief! Jan het sy vrou en seun geskiet.”
Op pad soontoe het ek aan die seun, Charl, gedink. Hy was juis in my katkisasieklas – betrokke, nuuskierig en vol diep vrae.
By die Van Dyks se huis gekom, was daar oral polisievoertuie. Ek het uitgeklim en na die voordeur toe gestap. Sewe meter van die voordeur af, net langs die paadjie, het die liggaam van Charl gelê. Hy was dood, toegemaak onder ’n polisieseil. In die huis het ek nog ’n liggaam onder ’n seil gekry – dié van Martie, die vrou. Deur die glasdeure na die sitkamer toe het ek ’n polisievrou sien sit saam met Jan, die pa, en sy dogter Marie. Marie was erg gestrem; fisies en intellektueel. Sy kon met hulp loop, maar kon glad nie sinvol praat nie. Nie een van die polisiepersone het voorgestel dat ek met Jan praat nie en ek was te bang om dit enigsins te suggereer.
Ek het na die kerk toe gery. Ek was nog betyds dat my kollega by die diens die skoknuus van die gesinsmoord met die gemeente kon deel. Die katkisasieklas het in ’n gehuil ontaard. Ek moes seker bid, maar ek kon nie. Ek het klas afgestel.
Twee dae later het ek wel vir Jan in die polisieselle besoek. Die Saterdagnag tevore het Jan blykbaar geknak. Hy het besluit om sy gesin en homself uit te wis. Eers het hy sy vrou geskiet, toe sy seun. Die seun het uitgehardloop om hulp te gaan soek, maar het ineengestort voordat hy iemand se aandag kon trek.
Hy moes toe vir Marie skiet, maar hy kon nie. Sy was so hulpeloos en pateties, hy sou nie so ’n mensie kon doodmaak nie. Hy kon toe ook nie homself skiet nie en het in die sitkamer gaan sit. Kort daarna was die polisie op die toneel, uitgeroep deur die bure wat die skote gehoor het.
Ek het die moeder en seun die Vrydagoggend begrawe. Alle trooswoorde was clichés, ek kon maar net my funksie vervul, nie juis effektief nie. Jan is deur die polisie na die diens gebring en het in die moederskamer gesit. Dit het alles net nog moeiliker gemaak, ook vir familie en vriende wat hom deur die venster sien sit het.
Die verlies ...
Lees ook
The post Moord hier naby appeared first on LitNet.
